Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο συμμετέχει κυρίως εξ αποστάσεως σε μια αργεντίνικη τηλεοπτική σειρά με θέμα τη μοναξιά, την κακοτροπιά της τρίτης ηλικίας, την έλλειψη δημιουργικότητας και… το καλό φαγητό.
Η παγκόσμια πρεμιέρα της σειράς «Nada», των Mariano Cohn και Gastón Duprat, άνοιξε το Culinary Zinema [Τμήμα: «Κινηματογράφος και Γαστρονομία»] στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
Γίνεται το nada (τίποτα) να γίνεται todo (τα πάντα);
Στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ολόκληρη η σειρά 5 επεισοδίων με τον τίτλο «Τίποτα» [Nada], υπό μορφή ενιαίας ταινίας. Εκτός από λέξη κλειδί στη σκέψη του κεντρικού ήρωα, του Μανουέλ, είναι και ο τίτλος του βιβλίου που παλεύει να γράψει. Γευσιγνώστης κυνικός και συνήθως αγενής, θα φύγει από τις ρουτίνες του όταν πεθάνει η εσωτερική του υπηρέτρια, που επί 40 χρόνια φρόντιζε να κρατάει τις ισορροπίες. Μια νεότερη γυναίκα θα αναλάβει τη θέση της, και μέσα από τη μαγειρική της θα τον βοηθήσει να ενταχθεί ξανά στη δημιουργική σκέψη και ζωή. Ανάμεσα στις ιστορίες, ένας αφηγητής εξ’ Αμερικής, μας υπογραμμίζει όσα βλέπουμε και ίσως αγνοούμε.
Το «τίποτα»… με πολλές λεξούλες
Ο Μανουέλ αντιμετωπίζει οικονομικές και εργασιακές πιέσεις που τον έχουν βυθίσει σε μια δημιουργική κρίση. Δεν μπόρεσε να ξεκινήσει το βιβλίο που του ανατέθηκε να γράψει για το οποίο έχει ήδη ξοδέψει την προκαταβολή. Μέσα σε αυτό το χάος, μια ξαφνική αλλαγή στην καθημερινή του ζωή τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει μια οδυνηρή πραγματικότητα που θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα.
Με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον ρόλο αφηγητή της ιστορίας ενός κάποιου φίλου του, μας συστήνεται η σειρά «Nada». Στο πρώτο επεισόδιό της γνωρίζουμε τον αντιπαθέστατο αστό και ελιτιστή Μανουέλ επί το έργον: επισκέπτεται εστιατόρια, παραγγέλνει όλον τον κατάλογο, γράφει φριχτές κριτικές -ενώ καθησυχάζει τους ιδιοκτήτες ότι έχει ενθουσιαστεί από τις υπηρεσίες τους- και απορρίπτει ακόμα και τα τηλεφωνήματα των πιο κοντινών του ανθρώπων, επειδή απλά απαξιεί. Με τον εαυτό του στο επίκεντρο, το μοναδικό διασωστικό στρώμα στην αποκαρδιωτική του σκατοψυχιά είναι η καλόκαρδη Σέλσα, που έχει μάθει να χειρίζεται τις ιδιαιτερότητές του. Προσπαθώντας να λύσει την οικονομική κατάντια του, αποτέλεσμα 100% δικής του ευθύνης, θα πουλήσει έργα τέχνης ικανοποιητικής αξίας για να πάρει μια παράταση χρονική και να επιλέξει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είναι έτοιμος για πραγματικές αλλαγές και αυτό τον κάνει ακόμα περισσότερο ενοχλητικό στο κοινό.
Σε βαθιά θλίψη από τον θάνατο της Σέλσα, και χωρίς να ξέρει πώς να συνεχίσει στη ζωή του εν μέσω της αναταραχής που προκάλεσε η απώλειά της, ο Μανουέλ, υποκινούμενος από τον φόβο του να μείνει μόνος για το υπόλοιπο της ζωής του, προσπαθεί να αναζωπυρώσει ένα ρομάντζο από το μακρινό του παρελθόν. Παράλληλα, σκέφτεται να αντικαταστήσει την Τσέλσι με μια νεαρή από την Παραγουάη, που αρνείται να μην προσληφθεί.
Στο δεύτερο επεισόδιο η νεαρή καθαρίστρια, μια όμορφη παράφραση της Κονσουέλα από το «Family Guy», θα πρέπει να ακολουθήσει τις παράλογες απαιτήσεις του, που επί 40 χρόνια κατέγραφε στο τετράδιο της η Σέλσα: από το σαπούνισμα των τζαμιών με σαμπουάν και νερό μέχρι τον τρόπο που επιθυμούσε να είναι στρωμένο το κρεβάτι του. Κάθε μέρα θέλει να την απολύσει αλλά εκείνη το αρνείται κατηγορηματικά, με πρόφαση ότι έχει ανάγκη. Μπορεί να πήρε στο προηγούμενο υπηρετικό του προσωπικό 40 χρόνια να τον μάθει, δυστυχώς δεν έχει άλλα 40 χρόνια ζωής και την ανάλογη υπομονή για να δεχτεί κάτι εκτός των συνηθειών και πεποιθήσεων του. Στις μεγάλες διαφορές, τις ανίκητες και αξεπέραστες, αν μου επιτραπεί, μπορεί να βρεθεί ένα συγκολλητικό σημείο, και αυτό είναι το φαγητό, όπως θα μάθουμε και από τον Ντε Νίρο στην αφηγηματική του εξόδιο αποχώρηση του επεισοδίου αλλά και από τον Μανουέλ, που στιγμές πριν το τέλος βρίσκεται με την κουτάλα στο χέρι να δοκιμάζει το τελευταίο της φαγητό πριν τη διώξει.
Αλλά και στο ρόλο της εσωτερικής υπηρέτριας ο Μανουέλ αρχίζει να βλέπει μια αναμφισβήτητη βελτίωση στην απόδοσή της Αντόνια. Ωστόσο, σύντομα ανακαλύπτει ότι η στενή του σχέση με την Αντόνια δημιουργεί μια ορισμένη τριβή στον κοινωνικό του κύκλο.
¡La concha de la lora!: Η εξευγενισμένη απόδοση θα ήταν «δε μου πας στο διάολο». Η ακριβής μετάφραση έχει να κάνει με τη γενετήσια περιοχή ενός θηλυκού παπαγάλου. Η εκλεπτυσμένη ανωτερότητα της υποτιθέμενης σκέψης του αγενέστατου Μανουέλ, για ακόμα μια φορά θα βγει στην επιφάνεια, όταν θα αντιμετωπίσει τον γιό ενός φίλου του σα σκουπίδι, εκθειάζοντας την πρόοδο της Αντόνια που νωρίτερα, ακολουθώντας τις οδηγίες του, του προσέφερε ένα από τα ωραιότερα γεύματα των τελευταίων ημερών του. Όσο περνούν τα επεισόδια αντιλαμβάνεσαι την λογική -όχι δικαιολογημένη- κακοποιητική σχεδόν συμπεριφορά του ψηλομύτη αντιήρωα. Μια βόλτα με τη βέσπα στο τέλος του επεισοδίου με μια ενδιαφέρουσα παρουσία ίσως μαλακώσει την σκληρόπετση καρδιά του.
Ο Μανουέλ δεν ξέρει πια πως να δικαιολογηθεί για να πάρει και άλλη παράταση από τον εκδότη του, ο οποίος απαιτεί έμπρακτη απόδειξη ότι το βιβλίο που του ανατέθηκε να γράψει έχει σχεδόν τελειώσει. Επιπλέον, τα οικονομικά του προβλήματα χειροτερεύουν, καθώς βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Μόλις φαίνεται έτοιμος να τα παρατήσει, η Αντόνια τον σώζει με μια έγκαιρη έκπληξη. Αυτό το απρόβλεπτο θα του δώσει θέληση να συνεχίσει να ζει.
Οι φιλίες δεν είναι για πάντα αν δεν εξυπηρετούν κοινές αξίες, επιλογές ή φρονήματα. Θα το καταλάβει ο Μανουέλ με τον σκληρό τρόπο όταν καλέσει τον χθεσινό του συνδαιτημόνα -ο οποίος περιμένει μια συγνώμη από τον μεθυσμένο Μανουέλ- και θα του πει ότι η φιλία τους έκλεισε έναν κύκλο. Αγοράζοντας το πρώτο του κινητό, νομίζει ότι θα εκσυγχρονιστεί. Σε αυτό το επεισόδιο, μαθαίνουμε ότι στα χέρια ενός ηλικιωμένου, φαίνεται η ιστορία του και οι μάχες που έχει δώσει. Μέσα από ευφυολογήματα μαθαίνουμε ότι το comer από το cojer διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα, στην πραγματικότητα όμως οι διαφορές τους είναι ουσιαστικές. Με το comer προσδιορίζεται η ανάγκη ενός ανθρώπου για κατανάλωση, με το cojer η ανάγκη του για επιβεβαίωση του ανδρισμού του. Στον Μανουέλ, στην ηλικία που έχει φτάσει, τον αφορά μόνο το καλό φαγητό. Με ένα πιάτο «γιουκουσου» [αλλιώς το φαγητών των αρρώστων στην Παραγουάη] θα αισθανθεί ξανά στα πόδια του, αφού και ξύλο έφαγε, και συνέντευξη του πήραν και δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει με τη ζωή του. Με ένα φαγητό που η βάση του είναι κρεμμύδι και αυγά, η καρδιά του θα ζεσταθεί και η έμπνευση θα του ξαναέρθει. Εκεί εμφανίζεται το προσχέδιο του βιβλίου και ο Βίνσεντ Παρίσι (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), πλέον όχι ως αφηγητής.
Ο Μανουέλ ολοκληρώνει με επιτυχία το βιβλίο του και κανονίζει να παραστεί ο φίλος του και διάσημος δημοσιογράφος της Νέας Υόρκης, Βίνσεντ Παρίσι, στην παρουσίασή του. Φτάνοντας στο Μπουένος Άιρες, ο Βίνσεντ βλέπει από πρώτο χέρι την εντυπωσιακή αλλαγή στον Μανουέλ ως αποτέλεσμα της παρουσίας της Αντόνια στη ζωή του.
Στη ζωή μας υπάρχουν κάποιο άνθρωποι που μας ανοίγουν πόρτες και κάποιοι άλλοι που έρχονται αποκλειστικά για να κλείσουν κεφάλαια. Ο πρώτος (του οποίου η ιστορία θα αναλυθεί εν συνεχεία) είναι ο επισκέπτης Βίνσεντ, που ο πραγματικός του ρόλος δεν ήταν αυτός του αφηγητή, αλλά το δείγμα φίλου που σε αποδέχεται όπως είσαι και για αυτό που είσαι. Η δεύτερη είναι η Αντόνια, που τελικά ο πραγματικός της ρόλος ήταν αυτός της μούσας. Ο Μανουέλ θα αποφασίσει ότι η ζωή είναι καλύτερη από την αποδοχή του τέλους της. Όσο για εσάς που είδατε τη σειρά μέχρι το τελευταίο επεισόδιο, ξέρω ότι θα κρατήσετε την επόμενη φράση: «Μην κλείνετε ποτέ την πόρτα». Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο θρίαμβος του κανονικού κόντρα στο κοινότυπο
Βλέποντας όλα τα επεισόδια μαζί, αισθάνεσαι ότι η σειρά προοριζόταν για κινηματογραφική ταινία. Εν συνεχεία κόπηκε σε 5 επεισόδια με στόχο να κερδίσει το μεγαλύτερο κοινό αλλά κάτι έλειπε (ένα μπαχαρικό;) που θα την οδηγούσε σε ένα διευρυμένο κοινό.
Τώρα θέλω να κάνετε μια υπέρβαση: φανταστείτε ότι βλέπετε ένα επεισόδιο από το «Ρετιρέ» και κατά τακτά χρονικά διαστήματα, διακόπτεται η ροή της σειράς και εμφανίζεται ο Τζον Γουέιν με ύφος γερασμένου καουμπόι να πει: «Η Κυρία Κατερίνα ήταν πολύ φίλη μου. Εγώ στη ζούγκλα του Φαρ-Ουέστ, εκείνη στη ζούγκλα της μικροαστικής Αθήνας: οι ζωές μας ενώθηκαν σε έναν καλπασμό και ένα πιάτο με καμένη φασολάδα από τα χεράκια της κυρίας Σοφίας». Μη γελάτε! Αυτό συμβαίνει στο «Nada»: O Ρομπερτ Ντε Νίρο εμφανίζεται στη σειρά σε άτσαλα (δυστυχώς) σημεία και με την άχαρη, βεβιασμένη και εξαναγκαστική αφήγηση του κερδίζει το κοινό που δεν θα έβλεπε ποτέ μια μη αγγλόφωνη σειρά. Γίνεται ένα μεγάλο πλην για την ίδια τη σειρά (που κατά τα άλλα είναι πολύ χαριτωμένη) αλλά και ο κράχτης για όσους θα επιλέξουν να τη δουν εξαιτίας του και… δεν θα απογοητευτούν. Για την ουσία του πράγματος να πούμε ότι και μόνο η παρουσία του στο τελευταίο επεισόδιο θα αρκούσε.
Η αίσθηση που σου μένει (στον απόηχο του εξαιρετικού «Bear») προσομοιάζει με ένα υπερβατικό μαγείρεμα ηρώων και καταστάσεων από το «Ο Κύριος Όβε», το «Καλύτερα δεν γίνεται», τη «Γιορτή της Μπαμπέτ» και το «Σοκολάτα σε καυτό νερό».
Η σειρά προς το παρόν δεν θα προστεθεί στη γνωστή πλατφόρμα που διανέμει τις περισσότερες σειρές της Hulu.
www.ertnews.gr
