Μια ζωή, ένα Αλάνι, μια μητέρα, ο Τσάρλυ, τρεις ληστές και ένα λιοντάρι χτυπάνε κάρτα σε πενιές του μπουζουκιού κάπου στα Εξάρχεια. Αν σας μοιάζει ακατανόητη αυτή η θεματική χαρτογράφηση της κινηματογραφικής εβδομάδας, ακούστε τις σκέψεις μας… αναλυτικότερα.
Βάρδια
Για περισσότερο από μία δεκαετία, πλέον με αισθητά λιγότερες επιθέσεις, τα πλοία που διασχίζουν την επικίνδυνη ζώνη ανοιχτά της Σομαλίας αντιμετωπίζουν πειρατείες. Οι μισθοφόροι για προστασία από τους πειρατές, πλέον, αντιμετωπίζουν τη βάρδια τους με όρους αδράνειας. Ο Γρηγόρης Ρέντης είναι ένας στιβαρός αφηγητής που μας συστήνεται με ένα δύσκολο στην προσέγγιση του θέμα. Με ενδοσκοπικό τρόπο και ουσιαστική παρατήρηση αξιοποιεί το στοιχείο της έλλειψης δράσης υπέρ του, σαρώνοντας το κενό, τη μοναξιά, την αναμονή.
Οι Οργανοποιοί των Εξαρχείων
Με συγκολλητικό άξονα αφήγησης ανάκατες [και τεχνικά και θεματικά] ενότητες, σκιαγραφείται η περιοχή των Εξαρχείων μέσω των οργανοποιών της οδού Αλιπέδου.
Τα κεντρικά πρόσωπα, κυρίως σε talking heads θέση, αναλύοντας τα μουσικά όργανα που παράγουν, γίνονται ο συγκολλητικός άξονας της αφήγησης. Δυστυχώς, το εύρημα της παρατήρησης ενός τοπου μέσα από μια «συντεχνία» τεχνητών/καλλιτεχνών, δεν αξιοποιείται με κινηματογραφικούς όρους. Χρειαζόταν περισσότερη προσοχή, εστίαση και κινηματογραφικότητα για να ενδυναμωθεί ο αφηγηματικός ειρμός. Ο Νίκος Παπακώστας δε βρίσκει σταθερά πατήματά του ούτε για να αφηγηθεί την ιστορία των οργανοποιών [εκτός καταγραφικής αφήγησης], ούτε της συνεισφοράς του τόπου στη «ρεμπέτικης» κοπής πενιά, αλητεία και λεβεντιά. Το πρώτο θα μπορούσε να επιτευχθεί με την πιο προσεγμένη οπτική καταγραφή, το δεύτερο με περισσότερο «λερωμένα χέρια» στην ιστορία και τις συναντήσεις. Αξίζει αποκλειστικά ως ντοκουμέντο.
Η Μελωδία της Ελευθερίας
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, η «Μελωδία της Ελευθερίας» είναι μια δημιουργία που θα αποφύγουμε να την κρίνουμε με κινηματογραφικούς όρους, καθώς η ίδια θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για ντοκιμαντέρ. Για πολλά έτη δεν έπαιρνε χρηματοδότηση λόγω θέματος, η διανομή της και χρηματοδότηση της έγινε μέσω δωρεών και υποστήριξης απλών ανθρώπων, έσοδα της ταινία καταλήγουν στην προστασία παιδιών και ενημέρωσης για το τράφικινγκ. Με αυτά τα δεδομένα περιοριζόμαστε στην επιβράβευση της πρόθεσης. Στην υπόθεση τώρα: Ένας πρώην κυβερνητικός πράκτορας και νυν αυτόκλητος τιμωρός ενάντια σε κύκλωμα trafficking, ο Τιμ Μπάλαρντ, θα κάνει τα πάντα για να διασώσει μια ομάδα παιδιών που έχουν πέσει θύματα απαγωγής από κυκλώματα σωματεμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης στη ζούγκλα της Κολομβίας.
Το Αλάνι
Μια 12χρονη ονειροπόλα κοπέλα, φανατική οπαδός της Γουέστ Χαμ, ζει μια -κάποια- κανονική ζωή όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας της. Η απώλεια της μητέρα της, όπως και η επιστροφή του αποξενωμένου πατέρα της, θα την υποχρεώνει να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα. Το βραβευμένο στο Σάντανς ντεμπούτο της Σαρλότ Ρίγκαν πατάει σταθερά στα μονοπάτια του βρετανικής κοπής κοινωνικού ρεαλισμού, φροντίζοντας να μην σκονίζεται από τις ευκολίες ή την πατίνα του χρόνου. Με αυθεντικότητα που μας παραπέμπει στο περυσινό «Aftersun», χωρίς κριτική διάθεση, μας συστήνει τους ήρωες μιας ιστορίας που τα γεγονότα δεν είναι το ζητούμενο. Οι χαρακτήρες ξεδιπλώνουν τα προβλήματα της εργατικής τάξης με διαφάνεια και δισταγμούς που τους κάνουν ακόμα πιο αγαπητούς και προσβάσιμους στην παρατήρηση των θεατών. Τα αλάνια βλέπετε, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ευαίσθητα πλάσματα με μπέσα και ενσυναίσθηση που αποφεύγουν τους καθωσπρεπισμούς, τις ευγένειες ή τα δήθεν.
Μητέρα, Πατρίδα (Matria)
Μια μητέρα-ηρωίδα που εργάζεται σε ένα ψαροχώρι της Γαλικίας, κάνει τα πάντα ώστε η κόρη της να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Όταν χάνει τη δουλειά της, η υπερ-πρσπάθεια της να συνεχίσει με τους ίδιους όρους τη ζωή της, θα την οδηγήσει σε ένα ριζικό αναστοχασμό που θα αναδείξει ευρύτερα τη θέση της μητέρας-αγωνίστριας στον σύγχρονο κόσμο. Στα μονοπάτια του Κεν Λόουτς η ταινία του Άλβαρο Γκάγκο αλλά και του κινηματογράφου αναζήτησης της Ισπανίας, το «Μητέρα, Πατρίδα» γίνεται φόρος τιμής στην ανώνυμη ηρωίδα «Μάνα» που βάλλεται από μύρια προβλήματα και επεξεργάζεται τα ισάριθμα «κατηγορώ» με σιωπές και δράσεις. Η ερμηνεία της María Vázquez ως Ramona, είναι ανατριχιαστική· καταφέρνει να ξεφεύγει από τις σεναριακές ευκολίες ή τις λιγότερο στιβαρές σκηνοθετικές επιλογές που παραπέμπουν περισσότερο σε πλουμιστή σε νοήματα και συνειρμούς ταινία μικρού μήκους… που ξεχειλώθηκε στο πλυντήριο ενός εργατικού δράματος με φόντο την Ευρώπη των ισχυρών.
Ο Γρήγορος Τσάρλι
Ένας εκτελεστής της μαφίας, με μια συνεργάτιδα, θα αξιοποιήσει τα τριάντα χρόνια εμπειρίας του για να οργανώσει ένα αμείλικτο σχέδιο εκδίκησης, που θα χαρίσει δικαιοσύνη στην «οικογένεια» του. «Ο Γρήγορος Τσάρλι» ξεφεύγει των εκπλήξεων και προλαβαίνει τα κλισέ που συναντά στο δρόμο του. Σε μετωπική δε σύγκρουση με αυτά, διαπράττει παραβάσεις -για τις οποίες τιμωρείται αποκλειστικά το κοινό- όπως αυτή της παραβίασης των απαγορευτικών στα κλισέ, προσπέρασης ρεαλιστικού δράματος από τα δεξιά (η λέξη δεν έχει τοποθετηθεί τυχαία), αδιέξοδης πορείας με την όπισθεν στο μονόδρομο της οδού πρωτοτυπίας. Τελικά ο γρήγορος Τσάρλi λαχανιάζει στον τερματισμό και δεν καταφέρνει να ανέβει στο βάθρο του νικητή παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Πιρς Μπρόσναν.
Τρεις Κλέφτες και Ένα Λιοντάρι
Ένα πεινασμένο -και φαγάνικο- λιοντάρι ακολουθεί τρεις κλέφτες που προσπαθούν να ξεφύγουν από το στόχαστρο της αυστηρής θείας τους και του αστυνομικού της μικρής πόλης όπου ζουν. Με όμορφα χρώματα που παραπέμπουν στα δισδιάστατα animation άλλων δεκαετιών, πινελιές που ενσωματώνουν αισθητικά όμορφες λεπτομέρειες σε τόπους και χαρακτήρες, θα περιμέναμε κάτι αποθεωτικό. Στην πραγματικότητα είναι ένα σαφές ανώτερο ευρωπαϊκής κοπής animation [χώρα παραγωγής: Νορβηγία] που οι πρωτοτυπία του δεν αλείφεται ομαλά στο τραγανό και λαχταριστό περίβλημά της.
Μια Ζωή
Ένας Λονδρέζος μεσίτης θα προσπαθήσει μετά το ταξίδι του στην Πράγα το Δεκέμβριο του 1938 να συμμετέχει ενεργά στη διάσωση ανθρώπινων ζωών [κυρίως Εβραίων] που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε Γερμανία και Αυστρία εξαιτίας της ανόδου των ναζί, όλα αυτά, προτού κλείσουν τα σύνορα της Τσεχίας. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Σερ Νίκολας Γουίντον, ο οποίος έσωσε συνολικά 669 παιδιά. Κάποιοι ίσως μάθατε την ιστορία του από την αναπαραγωγή του άκρως συγκινητικού βίντεο μιας γνωστής βρετανικής εκπομπής. Με άτολμη αφήγηση, προσθήκες φλας μπακ στον κεντρικό άξονα, το «Μια Ζωή» μπορεί να δειλιάζει στο «ένα κάτι τις παραπάνω» άλλων βιογραφιών, παρ’ όλα αυτά δεν αφήνει ασυγκίνητο το κοινό, κυρίως λόγω της στιβαρής ερμηνείας του Άντονυ Χόπκινς και της τελικής σεκάνς που αναφέραμε νωρίτερα (αυτής στην τηλεοπτική εκπομπή).
Διαβάστε εδώ όσα μας είπε ο σκηνοθέτης της ταινίας.
Ένα Γκολ για τη Νίκη
Ο υποψήφιος για δύο Όσκαρ Νεοζηλανδός Τάικα Γουαϊτίτι («Τζότζο [Ράμπιτ]», «Thor: Ragnarok») επιστρέφει αντλώντας έμπνευση από μια απίθανη πραγματική ποδοσφαιρική ιστορία που καταγράφηκε με πολύ χιούμορ σε γνωστό ντοκιμαντέρ με τον ίδιο πρωτότυπο τίτλο. Μια Happy-Go-Lucky ποδοσφαιρική ομάδα [η εθνική ομάδα της Αμερικανικής Σαμόα] τον Απρίλιο του 2001 και κατά τη διάρκεια των προκριματικών για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, υπέσθη μια ατιμωτική ήττα με μηδενικό σκορ από τα 31 «που έφαγε» από την Αυστραλία. Αντί να τα βάψει μαύρα, επιλέγει να προσπαθήσει ξανά (με νέο προπονητή) και να στοχεύσει σε αυτό που έλεγε ο Έντ Γουντ «η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη». Τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει ένας εξ’ Αμερικής προπονητής, λίγο πριν τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2014, στοχεύοντας να τους μετατοπίσει από τις μνήμες των φιλάθλων που συνέχιζαν να τους έχουν στην τελευταία θέση.
Με λιγότερη έμπνευση από τις περισσότερες ταινίες του, ο χιουμορίστας δημιουργός δείχνει και να γοητεύεται από το παράξενο θέμα της πραγματικής ιστορίας, αλλά και να αδυνατεί να προσθέσει αυτή την παραπάνω λάμψη που θα κάνει τα αστεία ξεκαρδιστικά ή θα επιτρέψει στους πολυάριθμους χαρακτήρες να ταυτιστούν με το κοινό. Ακόμα και η συμπερίληψη μιας τρανς αθλήτριας, που στα δικά του χέρια θα ήταν βούτυρο για το ψωμί των θεατών, μοιάζει διεκπεραιωτική. Ο πήχης από έναν τόσο σαρωτικά ευφυή σκηνοθέτη και σεναριογράφο ήταν ήδη ψηλά, ώστε το θερμό κοινό του (μαζί σε αυτούς, και εγώ), να φεύγει βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο σε έναν σχεδόν κερδισμένο αγώνα.
www.ertnews.gr
